نقد فیلم Sweeney Todd: The Demon Barber of Fleet Street | روی دیگر قیچی‌های برتون

دیگر بماند که در سکانس خیال‌پردازی خودِ «سویینی تاد» که در خیابان های لندن ابراز نفرتش را به ساکنان و اهالی‌شان ابراز داشته و با اشتیاقی زیاد مایل است که هرچه سریعتر به مغازه‌ی آرایشگری‌اش بروند تا آنها را با دوستان عزیزتر از جانش یعنی تیغه‌های آرایشگری‌اش سلاخی کند.

این تضاد دیدنی گویا از ذهن و تخیل مثال زدنی «تیم برتون» برمی‌آمد که از لطافت موسیقیایی، نگاه تاریک، خونین و خاکستری خود را برداشت کند. فیلم «سویینی تاد» درباره یک آرایشگر تبعید شده با نام اصلی «بنجامین بارکر» (تیم برتون) است که پانزده سال از زندگی خود را به دلیل پاپوش ساختگی قاضی شهر لندن با نام «تروپین» (آلن ریکمن) در تبعید گذرانده است و حال با انبوهی از حس نفرت و انزجار نسبت به قاضی و مردمان شهر لندن، به زادگاهش بازگشته است.

در واقع پیوستگی رفتاری و احساسیِ «سویینی تاد» که از سکانس اولین حضورش تا پایان فیلم در تک تک لحظاتِ حضورش در فیلم بوی انتقام و نفرت می‌دهد کار محشر فیلمنامه حول شخصیت‌پردازی او را به نحو احسن انجام می‌دهد به طوریکه حتی در سکانس های خیال‌پردازیِ «خانم لاوِت» که تنها جایی است که آن اتمسفر تاریک و سرد را نمی‌بینیم‌ نیز «سویینی تاد» با آن چهره‌ی همیشه عبوس و گرفته خود نشان داده می‌شود.

به‌ هر‌ حال با تمام ضعف‌هایی‌ که اشاره شد که فیلم حاضر را از عبارات توصیفی همچون “شاهکار” دور می‌کند اما قطع به یقین فیلم «سویینی تاد: آرایشگر شیطانی خیابان فلیت» از آثار مطرح و معتبر ژانر موزیکال و حتی به نوعی فانتزی در تاریخ سینما می‌باشد که بار دیگر توسط ذوق و تخیل مثال‌زدنی «تیم برتون» همراه یار همیشگی‌اش «جانی دپ» میسر شد تا در نهایت اثری تاریک، سرد و خونین را به سبک و سیاق فیلمسازی منحصربه‌فرد «تیم برتون» شاهد باشیم.

اوج سرسبد این معماری دیدنی، به مغازه آرایشگریِ «سویینی تاد» در خیابان فلیت مربوط می‌شود جایی که یک طراحیِ ساده و شبهِ گوتیک دارد با آن پنجره‌ی بزرگ و مورب روی اتاق زیر شیروانی با رنگِ تیره‌ای که به سرتاسر خانه پاشیده شده است. این معماری زمانی ترسناک‌تر و خاص‌تر جلوه می‌کند که ما در پشت آن شیشه‌های مورب «سویینی تاد»ی را می‌بینیم که با تیغ‌های محبوبِ آرایشگری‌اش ذره ذره به یک قاتلِ مکنده تبدیل می‌شود و نفرتی که از ابتدای حضورش نسبت به لندن و اهالی‌اش ابراز می‌دارد را عملی کرده و از گوشت خودشان به خودشان می‌خورانَد.

از تیغه‌ها گفتیم؛ آنقدر پرداختِ حول انتقام‌جویی «سویینی تاد» با‌‌ دقت و ظرافت صورت گرفته است که حتی اشیای بی‌جانی همچون آن تیغه‌های برّاق و نقره‌ای نیز به جاندارانی دارای نبض تبدیل می‌شوند که گویا حقیقتاً تنها یار صمیمی کاراکتر اصلی‌مان می‌باشند که‌ او را در به انجام رساندن قتل‌ها و انتقام‌‌جویی‌هایش همراهی می‌کنند.

اما از ضعف کوچک‌ فیلم نیز باید گفت و آن هم این‌که آنقدر که در فیلمنامه به وجهه‌ی تاریک و منتقمِ «سویینی تاد» توجه شده‌ است، به روی نرم آن توجهی نشده است. در این مورد فیلم می‌بایست آن فلش‌بکی که از همسرش و نحوه‌ی جدایی‌اش نشان داده بود را فراتر می‌رفت و یا حداقل در برگشت به خانه‌ یک میل قابل توجه و بیشتر از یک‌ سکانسِ موزیکال صرفاً کلامی‌ از «سویینی تاد» نسبت به دخترش «جوانا» (جین ویزنر) می‌دیدیم.