نقد و بررسی بازی The Dark Pictures: Devil in Me

داستان بازی، با وجود این که از مشکلاتی مانند سرعت کند پیشروی، مشکلات روایت و موارد مختلف دیگر رنج می‌برد، اما مانند دیگر آثار Dark Pictures، تعلیق خوبی دارد و به نوعی همین تعلیق بالا است که توانسته به نوعی بازی را نجات دهد. مرموز بودن و نامشخص بودن، دو رکن اصلی این آثار محسوب می‌شوند و خوشبختانه Devil in Me در این زمینه حداقل، قابل قبول عمل کرده است.

مدام باید با روندی آهسته و پیوسته محیط را جست و جو کنید، کلید در قفل را پیدا کنید، رمز خاصی را بیابید و آیتم خاصی را به دست آورید. این سکانس‌ها نیز در اکثر آثار تعاملی حضور پر رنگی دارند، اما نه تنها به شکل ذاتی نسبتا خسته کننده هستند، اما Devil in Me موفق می‌شود آن‌ها حتی خسته کننده‌تر نیز بکند! حرکت شخصیت‌ها حتی در حالت دویدن کند است و فعالیت‌های مختلف، از برداشتن یک آیتم برای Inspect گرفته تا بالا رفتن از نردبان، فوق‌العاده زمان‌بر و آهسته است و خدا نکند اشتباه فعالیت‌ها را انجام دهید! فقط بالا و پایین رفتن از یک نردبان معمولی ده ثانیه زمان می‌گیرد که از دید من اصلا منطقی نیست.

یکی از ایراداتی که همیشه نسبت به آثار Dark Pictures وارد می‌دانم، این است که داستان اکثرا جذاب آن‌ها، به شدت قربانی نحوه پیش‌روی و ریتم کند بازی می‌شود. آثار دیگر مانند آثار تل تیل، با استفاده از روایت اپیزودیک و صد البته سکانس‌های جذاب، باعث می‌شوند بازی به مراتب دیرتر شکل خسته کننده به خود بگیرد، اما در حیت تجربه‌ی آثار Dark Pictures، مثل Devil in Me، کندی و آهستگی بازی در همان یک ساعت ابتدایی شما را کلافه می‌کند. آثار Dark Pictures از جمله معدود عناوینی هستند که کوتاه بودن آن‌ها (چهار تا شش ساعت) نه تنها نکته منفی به شمار نمی‌آید، بلکه به نوعی نقطه قوت نیز هست چرا که با توجه به ساختار لاک‌پشتی روایت و پیشروی، اگر این عناوین طولانی‌تر می‌بودند اتمام آن‌ها به صبر ایوب نیاز داشت!

صحنه‌ی بعدی دادگاه را نشان می‌دهد، جایی که H Holmes اذعان می‌کند که از کودکی، شیطانی درون او وجود داشته است( اشاره به اسم بازی) و از قاضی می‌خواهد او را پس از اعدام، ده‌ها متر زیر خاک دفن کرده و تابوت او را با سیمان و بتن پر کنند تا شیطان دیگر نتواند قتلی انجام دهد. او اعتراف می‌کند در طول سال‌های مختلف، بیش از ۲۰۰ نفر را کشته است و اولین قاتل سریالی تاریخ آمریکا به شمار می‌آید.

آیا عنوان Dark Pictures: Devil in Me، روند رو به رشد این سری را حفظ کرده، یا یک قدم رو به عقب به شمار می‌آید؟ با بررسی این بازی همراه ما باشید.

همان‌طور که گفتم گیم‌پلی بازی بسیار ساده است و به برداشتن آیتم‌ها و یک سری سکانس QTE خلاصه می‌شود. البته هر کدام از شخصیت‌ها قابلیت خاص خود را دارند‌. مثلا چارلی با استفاده از کارت اعتباری خود می‌تواند کشو‌های قفل را بازی کند. البته این موارد انقلابی یا فوق‌العاده عجیب و تاثیرگذار نیستند و صرفا کمی حال و هوای بازی را عوض می‌کنند.

این دسته عناوین، آن چه در بخش گیم‌پلی یا مبارزات کم دارند را معمولا با ارائه داستانی جذاب و امکان انتخاب‌های متعدد جبران می‌کنند. آیا همیشه سازندگان در این زمینه موفق هستند؟ متاسفانه اکثر اوقات خیر. اگر آثار انگشت شماری چون The Walking Dead از تل‌تیل گیمز و آثار دیوید کیج خصوصا Detroit: Become Human را در نظر نگیریم، اکثر آثار این چنینی، کیفیت معمولی و متوسطی دارند و پا را از این حد فراتر نمی‌گذارند.

بازی Dark Pictures: Devil in Me، عنوان متوسط دیگری از این سری است که تجربه‌ای معمولی از آثار تعاملی را به ارمغان می‌آورد. از ریتم کند و پیشروی آهسته گرفته تا مشکلات روایت، بازی از مشکلات مختلفی رنج می‌برد، اما اگر علاقه مند به عناوین تعاملی داستانی هستید، شاید این بازی ارزش یک بار تجربه را داشته باشد.

---

6.5