نقد و بررسی فیلم The Wonderful Story of Henry Sugar | دنیای وس اندرسون
انتشار: مهر 19، 1402
بروزرسانی: 26 خرداد 1404

نقد و بررسی فیلم The Wonderful Story of Henry Sugar | دنیای وس اندرسون


“داستان عجیب هنری شوگر” جدیدترین فیلم وس اندرسون، کارگردان مولف آمریکایی، است که براساس مجموعه داستان های کوتاهی به همین نام به نویسندگی “رولد دال” در قالب یک فیلم کوتاه ۳۹ دقیقه ای منتشر شده است.

تبلیغات

هنری شوگر (با نقش آفرینی بندیکت کامبربچ) مردی ثروتمند است که تمام زندگی اش را صرف قماربازی و افزایش ثروتش می کند. روزی او در یکی از مهمانی هایی که حضور دارد سری به کتابخانه صاحب خانه می زند و با کتابی رو به رو می شود که گزارشی از یک پزشک است راجع به مردی به نام امداد خان (با نقش آفرینی بن کینگزلی) که ادعا شده است می تواند بدون چشم همه چیز را ببیند!

پیش از هر چیز باید بگویم که “داستان عجیب هنری شوگر” آینه تمام نمایی از فیلم های وس اندرسون است. وس اندرسون بی تردید یکی از کارگردانان مولف سینما محسوب می شود که تمامی آثارش پر است از امضا های شخص خودش و با تمامی آثار دیگر کارگردانان جهان به شکلی واضح فرق می کند. فیلم های او تماما از نظر بصری چشم نواز هستند و قاب بندی های او در هر نما به گونه ای است که بیننده تصور می کند با یک بوم نقاشی از یک نقاش هنرمند طرف است نه یک فریم از یک فیلم سینمایی! در این اثر هم وس اندرسون با استفاده از رمان “رولد دال” ، نویسنده مشهور بریتانیایی در ژانر فانتزی که “چارلی و کارخانه شکلات سازی” از محبوب ترین آثارش است، جلوه بصری فوق العاده ای خلق کرده است.

برای پی بردن به زیبایی بصری این فیلم کوتاه نگاهی گذرا به رنگ بندی همان سکانس های ابتدایی فیلم کافی است! رنگ بندی این فیلم واقعا تماشایی است! نگاه کنید که چگونه در اتاق راوی اول (خود رولد دال با نقش آفرینی رالف فاینس) رنگ های گرم و روشن استفاده شده است و سپس در سکانس بعدی، سکانس حضور “هنری” در کتابخانه، از رنگ های سرد استفاده شده است؛ یا در سکانس بیمارستان نورپردازی و رنگ بندی سفید چقدر به فضای فیلم کمک می کند؛ یا در سکانسی در اواخر فیلم که “هنری شوگر” با یک لباس قرمز (که کاملا او را از فضای صحنه متمایز کرده است) پول ها را به پایین ساختمان می ریزد. کلا این اثر از منظر رنگ بندی یک کلاس آموزشی است.

سینمای وس اندرسون به قدری متفاوت است که می توان یک مقاله مفصل جداگانه راجع به سینمای خاص او نوشت. برای مثال به نوع حرف زدن کاراکتر ها در فیلم دقت کنید. نگاه کنید که چگونه تمامی کاراکترها دیالوگ هایشان را بسیار سریع ولی شمرده بیان می کنند! یا به طراحی صحنه دقت کنید. در طول فیلم بار ها شاهد تغییر دکور و صحنه به کمک بازی با نور به شکل جالبی هستیم! حتی سکانسی که در آن دکتر (با نقش آفرینی دِو پتل) بین جمعیتی از مردم نشسته است و همگی به دوربین نگاه می کنند ولی فقط او صحبت می کند بسیار شبیه به سکانس مشابهی در جدیدترین فیلم بلند او، Asteroid City 2023، است. اصولا هم وس اندرسون زیاد اهل حرکت دادن دوربینش نیست و وقتی هم که دوربینش را حرکت می دهد صرفا حرکات ساده دوربین را انجام می دهد. طبیعی هم هست. قاب بندی های او بی نظیر است و همان طور که گفتم مانند بوم های نقاشی است.

نکته دیگری که این فیلم را به اثری خوب و موفق تبدیل کرده است ریتم خوب آن است. وس اندرسون دوباره توانسته است یک ریتم خوب و سریع را در اثرش ایجاد کند به طوری که حوصله بیننده سر نرود. (نکته ای که در فیلم “Asteroid City” به شدت آزاردهنده بود و بیننده باید هنر می کرد که طرفدار سینمای وس اندرسون نباشد و فیلم را تا پایان تماشا کند!)

نوع روایت هم کاملا متفاوت با فیلم های دیگر است. به شکلی که در بسیاری از لحظات فیلم، خود کاراکتر ها مانند یک راوی داستان انگار در حال خواندن جملات کتاب داستان “رولد دال” برای بیننده هستند!

لحن پر شوق و ذوق و کمدی فیلم های وس اندرسون هم به وضوح در این فیلم حس می شود. موضوعی که اینجا کمک حال ریتم خوب و سریع فیلم بوده است.

اما از این نکات مثبت که بگذریم کماکان فیلم کاستی های سینمای وس اندرسون را دارد. کماکان در این فیلم هم شخصیت پردازی چندان خوبی را شاهد نیستیم و بیننده نمی تواند زیاد به کاراکتر ها نزدیک شود. این فیلم براساس رمانی از “رولد دال” ساخته شده است و طبیعتا باید یک مضمون و محتوا داشته باشد. اما متاسفانه در این فیلم هم شاهد پرداخت درست و حسابی و کاملی نیستیم. مضمون فیلم را می توان نکوهش شخصیت سابق “هنری” و کم ارزش بودن ثروت اندوزی دانست. در فیلم سکانس بسیار خوب ریختن اسکناس های پول از بالای پنجره به کف خیابان را داریم. (دوربین “هنری” را نشان می دهد که پول هایش را از پنجره به پایین می ریزد و در حال تماشای مردم است که در خیابان هیاهویی به پا کرده اند. دوربین با تصمیمی هوشمندانه به خیابان و مردم کات نمیخورد و همان بالا می ماند و کماکان “هنری” را نشان می دهد. سکانسی که به شکلی حرفه ای کارگردانی شده است و به زیبایی با افکت های صوتی خوب، هیاهو و تقلای مردم برای کسب چیزی به نام پول را نشان می دهد.) اما به جز این سکانس عالی، مضمون فیلم خوب چفت و بست نمی شود که البته با توجه به کمبود زمان فیلم خیلی هم نمی شود این ایراد را برجسته کرد.

نقطه ضعف دیگر سینمای اندرسون گرچه اینجا کمرنگ تر شده است اما باز هم تا حدی دیده می شود. بازیگران در فیلم های وس اندرسون عروسک های خیمه شب بازی هستند که با نخ های فرضی توسط او حرکت داده می شوند. در فیلم های او علیرغم حضور نام های برجسته خبری از بازی های درخشان و جذاب نیست. کست این فیلم هم از “بندیکت کامبربچ”، “رالف فاینس”، “بن کینگزلی” و “دو پتل” تشکیل شده است! ولی در این فیلم هم بازی های ویژه ای از این کست نمی بینیم. گرچه انصافا این نوع دیالوگ گویی تند و سریع کار هر کسی نیست!

در کل فیلم “داستان فوق العاده هنری شوگر” اثر خوب و جذابی است. از نظر بصری شاهد یک فیلم کم نظیر و قابل تحسین هستیم. این فیلم کوتاه به مراتب از “سیارک آباد”، اثر چندی پیش “وس اندرسون”، بهتر است و به خصوص از نظر داستانی و ریتم به شدت بهتر است. فیلمی است که تمام سینما دوستان می توانند از دیدنش لذت ببرند و باری دیگر اثری خوب و جذاب از کارگردان مولف سینمای هالیوود ببینند. خصوصا طرفداران “وس اندرسون” می توانند ۳۹ دقیقه رویایی را با تماشای این فیلم کوتاه تجربه کنند.

علی عبداللهی


منبع: https://gamefa.com/984774/%D9%86%D9%82%D8%AF-%D9%88-%D8%A8%D8%B1%D8%B1%D8%B3%DB%8C-%D9%81%DB%8C%D9%84%D9%85-the-wonderful-story-of-henry-sugar-%D8%AF%D9%86%DB%8C%D8%A7%DB%8C-%D9%88%D8%B3-%D8%A7%D9%86%D8%AF%D8%B1%D8%B3%D9%88/