بروزرسانی: 04 اردیبهشت 1404
نقد و بررسی نسخه نسل نهمی بازی The Witcher 3: Wild Hunt؛ یک فرجام باشکوه
شاید بزرگ ترین نقطه عطف آپدیت نسل نهمی بازی The Witcher 3: Wild Hunt، میزان گزینه های دسترسی و شخصی سازی جدیدی است که در اختیار مخاطبان قرار گرفته است. برای مثال به شخصه در نسخه ی اصلی آن چنان از دوربین بازی راضی نبودم چرا که دوربینی نزدیک به شخصیت و به نوعی سینمایی تر را بیشتر می پسندم.
در کنار پرداخت فوق العاده شخصیت های بازی، نکته جذاب دیگری که شاهد آن هستیم، طبیعی و عمقی بودن روابط و تعاملات بین شخصیت ها است. از روابط عاطفی گرالت گرفته، تا رابطه استاد-شاگردی بین او و وزمیر، تا دوستی عجیب و متفاوت او با Dandelion، تعاملات و روابطی که بازی در اختیار مخاطب قرار می دهد، فوق العاده باورپذیر و عمیق هستند. حتی اگر نسخه های قبلی را تجربه نکرده باشید و برای بار با اول است که با جهان The Witcher آشنا می شوید، به سرعت با این دنیا و شخصیت هایش خو می گیرید و روابط و تعاملات آن ها را درک می کنید.
نگاهی به تغییرات و بهبود های آپدیت نسل نهم
یکی دیگر از نقاط قوت بزرگ بازی، تنوع بی نظیر و عمق فوق العاده مراحل فرعی مختلف آن است. ذر بخش قبلی در مورد روایت و پرداخت فوق العاده شخصیت ها و اتفاقات در مراحل فرعی صحبت کردم، اما بد نیست به تنوع این مراحل از لحاظ گیم پلی نیز اشاره کنم. تنوع دشمنان و موجودات و هیولا های بازی تحسین برانگیز است. اما نکته تحسین برانگیز تر، استفاده هوشمندانه از این تنوع و گستردگی دشمنان و هیولاها در مراحل فرعی و Witcher Contract ها است. تقریبا هیچ دو مرحله ی مشابهی در The Witcher 3 نخواهید یافت و تک تک آن ها، از داستان گرفته تا هدف و Objective کلی و دشمنانی که با آن روبه رو خواهید شد، بسیار با یکدیگر متفاوت هستند.
یکی از ویژگی هایی که باعث می شود شخصیت اصلی یک داستان، فارغ از مدیومی که قصه در آن روایت می شود؛ باورپذیر تر شود، نشان دادن ویژگی های انسانی است. ترس، ضعف، امید، درماندگی، ناامیدی، شجاعت؛ این ها مواردی هستند که ما در گرالت مشاهده می کنیم و می بینیم. در کل ویژگی جذاب اکثر شخصیت پردازی های بزرگ این است که شخصیتی کامل و خداگونه را خلق نمی کنند. شخصیتی که نه نیازی به کمک دیگران داشته باشد و نه درمانده شود.
البته لازم به ذکر است که ضعف شخصیت پردازی آنتاگونیست اصلی، به شکل فوق العاده ای در بسته های الحاقی بازی برطرف شد و هر دو آنتاگونیست اصلی بسته های الحاقی، به همراه شخصیت های جدیدی که در این دو ماجراجویی جدید معرفی شدند، از لحاظ باورپذیر ی، عمق و پرداخت فوق العاده بودند. خصوصا Gaunter O’Dimm که بلاشک یکی از متفاوت ترین و جذاب ترین آنتاگونیست های تاریخ بازی های ویدیویی به شمار می آید و یک جلوه ی متفاوت از یک شیطان و اهریمن را به نمایش می گذارد.
دیگر ضعف بزرگ بازی از دید من، که اتفاقا تا حد زیادی زیر سایه نقاط قوت متعدد بازی گم شد، ضعف در المان های نقش آفرینی و مفهوم گشت و گذار و کاوش است.
خوشبختانه در این آپدیت، امکان تغییر فاصله دوربین بازی وجود دارد تا کسانی که علاقمند به تجربه ای سینمایی تر و مدرن تر هستند، بتوانند از آن لذت ببرند. تجربه ی بازی با دوربینی نزدیک به گرالت، خصوصا هنگام مبارزات برای من بسیار جذاب بود و کاملا حس و حال نبرد های بازی را دگرگون کرده است. البته باید اذعان کنم دوربین نزدیک به شخصیت و پشت شانه، در سکانس های شلوغ و هنگام مبارزات با دشمنان متعدد کمی دردسر ساز می شود که نمی توان ایراد خاصی به آن وارد کرد چرا که ذات FOV پایین و دوربین نزدیک، همین مسئله است.
از طرف دیگر، هنگام اسب سواری نیز این امکان وجود دارد تا دوربین به گرالت و Roach نزدیک تر باشد و تجربه ای سینمایی تر رقم بزند. نکته ی فوق العاده در مورد تغییرات و ویژگی های جدید، این است که همه ی آن ها انتخابی (Optional) هستند و هیچ گونه اجباری در استفاده یا عدم استفاده از آن ها وجود ندارد. این مسئله باعث می شود مخاطبان مختلف، با سلایق مختلف بتوانند از بازی لذت ببرند و دچار اجبار در تجربه ی گزینه ای خاص نباشند.
با توجه به این که این مقاله به منظور بررسی نسخه ی نسل بعدی نوشته شده، از بررسی کامل و دقیق دوباره ی خود بازی، پرهیز شده است و صرفا به صورت کلی، نقاط ضعف و قوت بازی مورد ارزیابی قرار گرفته اند.
نگاهی کلی بر نقاط قوت و ضعف The Witcher 3: Wild Hunt
در این مقاله به نقد و بررسی نسخه نسل نهمی The Witcher 3: Wild Hunt خواهیم پرداخت. آیا این آپدیت ما را به تجربه ی دوباره بازی راغب خواهد ساخت؟
منبع: https://gamefa.com/900839/the-witcher-3-next-gen-review/
با وجود این که داستان بازی The Witcher 3: Wild Hunt، به نوعی تم آخرالزمانی دارد و Wild Hunt به دلیل خون قدرتمند سیری دنبال او هستند، اما نکته شگفت انگیز داستان و روایت بازی، شخصی بودن آن است. ما قرار نیست در نقش قهرمانی قرار بگیریم که قرار است از آمدن آخرالزمان یا همان White Frost جلوگیری کند، بلکه در وهله ی اول، ما پدری دلسوز هستیم که به دنبال پیدا کردن دختر گمشده اش می رود و در این مسیر، از هیچ اقدامی خودداری نمی کند.
البته از سوی دیگر شاهد یک سری ضعف های کوچک نیز هستیم که در مقام منتقد، باید به آن ها اشاره کنم. مورد اول، ضعف در پرداخت آنتاگونیست اصلی بازی است. Eredin یا همان King of Wild Hunt به عنوان بزرگ ترین آنتاگونیست بازی (در داستان اصلی)، نمی تواند پا به پای دیگر شخصیت های اصلی و فرعی داستان خودی نشان دهد. در واقع او، به نوعی یک Villain کلاسیک به شمار می رود. کسی که صد در صد منفی و شرور است و هیچ گونه دلیل و پیش زمینه ای برای شرارت او وجود ندارد. بر خلاف آنتاگونیست های مدرن که دارای طرز تفکر و ایدیولوژی مخصوص خود هستند و به نوعی اعمال آن ها بر اساس اهداف آن ها توجیه می شود، شخصیت Eredin صرفا یک شرور است که اهداف شیطانی دارد. چند تعامل و سکانس رویارویی او با ویچر و متحدانش نیز خالی از هر گونه ظرافت داستانی و عمق بخشیدن به شخصیتش است.
آپدیت نسل نهم بازی The Witcher 3: Wild Hunt، حسن ختام باشکوهی بر ماجراجویی های گرالت است. بازی The Witcher 3 هیچگاه اثری بی نقص نبوده، اما اهمیتی ندارد؛ ما از این عنوان لذت بردیم و با آن زندگی کردیم. اگر قصد دارید یک بار دیگر، احتمالا برای بار آخر این عنوان را تجربه کنید، الان بهترین فرصت برای این کار است. یک ماجراجویی بی نظیر که اوج هنر بازی های ویدیویی را به رخ همگان می کشد.
نکات مثبت:
- روایت جذاب
- شخصیت پردازی کم نظیر شخصیت های اصلی و فرعی
- طراحی استادانه مراحل فرعی
- ساندترک فوق العاده
- بسته های الحاقی ارزشمند
- محتوای زیاد
- ارزش تکرار بالا
- طراحی هنرمندانه دنیای بازی
نکات منفی:
- مشکلات مختلف در بخش پاداش و المان های نقش آفرینی
- پرداخت ضعیف آنتاگونیست اصلی
- برخی مشکلات فنی
