نقد و بررسی Need for Speed Unbound؛ همین فرمون درسته! گیمفا

یکی از بهترین قسمت‌های Unbound، بخش Tuning ماشین است که این‌بار کامل‌تر از همیشه برگشته تا بتوانید آنطور که دوست دارید، ماشین خود را شخصی‌سازی کرده و در خیابان‌ها جولان دهید. آیتم‌های بسیاری چه برای شخصی‌سازی ظاهری و چه شخصی‌سازی کاراکتر اصلی بازی در نظر گرفته شده است و سازندگان دست شما را برای طراحی تک‌تک بخش‌های ماشین باز گذاشته‌اند.

مراحل داستانی بازی، پلیر را به آن سمت سوق می‌دهند که مدام به انجام مسابقات مختلف بپردازد، پول کسب کند، ماشین خود را ارتقا دهد و در نهایت ماشین‌های جدید را خریداری و کلکسیون دلخواه خود را به دست آورد. این موضوع باعث شده است تا Unbound با وجود تمام اشکالاتش، تبدیل به تجربه‌ای اعتیاد آور شود و پلیر تا مدت‌ها درگیر بازی و انجام مسابقاتش باشد.

با این وجود، بزرگترین اشکال Unbound یعنی عدم وجود تنوع در طراحی بخش‌های مختلف بازی، در این قسمت هم دیده می‌شود و ای کاش شاهد ترک‌های موسیقی بیشتری در بازی بودیم. آیا این موسیقی‌ها تکراری می‌شوند؟ اصلا، اما آنقدر باکیفیت هستند که حسرت شنیدن تعداد بیشتری از این ترک‌های هیجان انگیز را به دل گیمر می‌نشانند.

---

با این وجود، یک سری اشکالات در بخش تعقیب و گریز وجود دارد که مانع از تجربه‌ی بی‌نقص بازی می‌شود و مهم‌ترین عامل این اشکالات، هوش مصنوعی بسیار ضعیف پلیس‌ها در هنگام تعقیب و گریز است. گاهی، پلیس‌ها اصلا متوجه شما نمی‌شوند، گاهی به طور ناگهانی از روی نقشه محو و گاهی در کنار شما ظاهر می‌شوند.

طرفدار این سری باشید یا نه، قطعا با من هم‌نظرید که Need for Speed نتوانست آنطور که باید و شاید در نسل هشتم خودش را نشان دهد و NFS Heat آخرین اثر این سری در نسل هشتم، در بهترین حالت یک بازی خوب بود و نه بیشتر. اما آیا سرانجام در نسل نهم، Criterion توانسته است تا آن حس و حال قدیمی سری Need for Speed را زنده کند؟

آیا جدیدترین نسخه از سری Need for Speed یعنی Need For Speed Unbound توانسته است تا طلسم عناوین قبلی را باطل کند و یک ریسینگ خوب را تحویل مخاطب دهد؟

حال و هوا و فضای بازی بی‌شباهت به نسخه‌ی Carbon و یا Most Wanted نیست و سعی دارد تا با الهام گیری از آن‌ها، یک داستان ساده را روایت کند؛ با این وجود، عدم پرداخت مناسب به کاراکتر‌هایی چون Yaz ،Rydell و حتی Tess(مدیربرنامه‌ی گروه)، داستان را کاملا سطحی جلوه می‌دهد و در کل، سیستم روایی بازی کیفیت چندانی ندارد.

باران، نقش به سزایی در زیبا شدن شهر ایفا می‌کند و به خصوص در بالاترین تنظیمات گرافیکی بازی، حسابی خودش را به پلیر نشان می‌دهد و قطرات آب به شکلی واقع‌گرایانه از روی بدنه‌ی خودرو به پایین لیز می‌خورند. بازتاب نور و انعکاس دنیای بازی روی بدنه‌ی ماشین از دیگر شگفتی‌هاییست که در هنگام رانندگی با اتوموبیل خود، چشمانتان را نوازش خواهد داد و اگرچه شاهد یک تجربه‌ی کاملا نسل نهمی نیستیم، اما با این وجود سازندگان بازی در بخش گرافیک برایتان کم نگذاشته‌اند.

از حالت Takeover گفتیم. این حالت، تنها در شب در دسترس شما قرار دارد و در روز، می‌توانید با مراجعه به پیست‌های تمرینی، برای کسب مهارت در آن تمرین کنید. در Takeover، شما وارد یک زمین مسابقه‌ پر از موانع مختلف می‌شوید و وظیفه دارید تا می‌توانید این موانع را نابود کنید، دریفت بکشید و غوغا کنید تا در نهایت بیشترین امتیاز را میان دیگر شرکت‌کننده‌ها به دست آورید. این حالت مسابقه، یکی از بهترین بخش‌های Need for Speed Unbound به شمار می‌رود و به شخصه حسابی از آن لذت بردم.

همچنین، زمان‌بندی مناسبی برای بالارفتن درجه‌ی Heat در نظر گرفته شده است و بازی در این بخش نه آنقدر سخت است که نتوان از دست پلیس‌ها فرار کرد و نه آنقدر آسان است که به راحتی بتوان به گاراژ پناه برد.

بازی در شهری خیالی به نام Lakeshore City جریان دارد. طراحی این شهر تا حدودی یادآور نسخه‌های قدیمی سری NFS چون Carbon، Underground و حتی Most Wanted است و با وجود استایل فانتزی بازی، بازیکن حس و حال آشنایی با محیط‌های بازی دارد.

از طرفی، به هنگام انجام یک سری حرکات خاص، مثل پریدن از روی بلندی، دریفت کشیدن و یا استفاده از نیتروژن، شاهد افکت‌های گرافیکی قابل شخصی‌سازی‌ای هستیم که به پلیر نمایش داده می‌شوند و رنگ و روی جدیدی به دنیای بازی می‌بخشند.

در روزی از روز‌ها، یکی از دو دوست که Yaz نام دارد (طبیعتا آن یکی شما هستید)، به خانواده خیانت و علاوه بر دزدیدن اموال Rydell، تمامی ماشین‌های موجود در گاراژ او و در آخر ماشین شما، خانواده را ترک می‌کند و به گروهی دیگر ملحق می‌شود. حال شما بعد از گذشت 2 سال به طور اتفاقی متوجه بازگشت او به مسابقات خیابانی می‌شوید و قصد دارید تا از او انتقام بگیرید. هدف اصلی شما هم از این انتقام، پس گرفتن اعتبار از دست رفته‌ی گاراژ Rydell و صد البته، سوییچ ماشینتان است.

پرواز ماشین‌ها بر فراز Lakeshore City

Need for Speed، نامی بود که دوران کودکی و نوجوانی بسیاری از گیمرهای دهه هفتادی و هشتادی را شکل داد. یادم می‌آید که زمانی، ساعت‌ها لحظه شماری می‌کردم تا زنگ مدرسه به صدا در بیاید و بعد با شور و اشتیاق به سراغ آن BMW M3 GTR خاکستری بروم و مسابقه دهم و هر از چند گاهی، سر به سر پلیس‌های بازی بگذارم.

از مسابقات بازی که بگذریم، چه در شب و چه در روز شاهد رویداد‌هایی هستیم که طی آن‌ها یکی سری ماموریت از طرف کاراکترهای داستان به شما محول می‌شود. در روز شما وظیفه دارید تا ماشین‌های گران‌ قیمتی را در زمان معین به مقصد برسانید و در شب، وظیفه دارید تا مسابقه دهنده‌های تحت تعقیب را از میان پلیس‌های گشتی عبور داده و به محل‌امنشان منتقل کنید و در نهایت، آن محل به عنوان یکی از گاراژهای شما در نقشه ثبت خواهد شد.

راستش را بخواهید، خوشبختانه در Need for Speed Unbound شاهد داستان چندان جدی‌ای نیستیم و بازی نیز، چندان آن را جدی نمی‌گیرد. ماجرا راجع به دو دوست قدیمی است که زیر نظر مکانیکی به نام Rydell، بزرگ شده‌اند و برایش کار می‌کنند و به نوعی، یک خانواده محسوب می‌شوند. (آنقدر در طول بازی از خانواده صحبت می‌شود که یاد فیلم‌های سریع و خشمگین می‌افتید!)

روز‌های هفته به شکل یک تقویم برای شما به نمایش در‌ می‌آیند و هربار که به گاراژ باز می‌گردید صبح به شب تبدیل می‌شود و بار دوم، وارد روز بعدی خواهید شد. در انتهای هر هفته، بازیکن در یک مسابقه‌ی نهایی شرکت میکند و در هفته‌ی چهارم، در برابر Yaz قرار خواهد گرفت.

انتقام و باز هم همان موضوع همیشگی

کلاس‌های مختلفی از انوع ماشین‌ها برای بازیکن در نظر گرفته شده است که هر یک، مسابقات مخصوص به خود را دارند. البته، تفاوت میان این مسابقات صرفا به ماشین‌های حریف محدود می‌شود و بیشترشان حتی در طراحی پیست شبیه به هم هستند.

این بازی روی PC تجربه و بررسی شده است